Loslaten hoort bij vasthouden

Interview met Karin Sauter

in de serie Graven naar geloof

De spontaniteit, waarmee Karin Sauter de uitnodiging voor dit interview al beantwoordde, klinkt meteen door in het enthousiasme waarmee ze vertelt. Haar ogen sprankelen als ze ingaat op de vraag, wat haar werk als leerkracht op basisschool De Horizon (Rilland) zo boeiend maakt. 'Het is prachtig,' zegt Karin, 'om te werken met kinderen. Zij hebben nog een hele toekomst voor zich, ze zijn spontaan en nieuwsgierig, staan open voor wat zich aan hen voordoet. Je kunt van alles met kinderen bereiken als je hen de kans geeft om te ontdekken wat ze in hun mars hebben. Dat vind ik soms lastig, maar tegelijk ook heel waardevol en uitdagend. Kinderen zijn nog "vormbaar" en flexibel.'

Behoeden

De nieuwsgierigheid die Karin in kinderen zo kan waarderen is tegelijk ook kenmerkend voor haarzelf. Daar hoort ook een zekere eigenwijsheid bij. Dat kwam bijvoorbeeld tot uiting in de route die ze koos voor haar opleiding. 'Na het VWO in Oss vond ik de universiteit te weinig praktisch, te vaag. Het HBO voor maatschappelijk of sociaal werk kwam voor mij te dicht in de buurt van een geitenwollensokkenmentaliteit. Uiteindelijk werd het dan de Pabo - maar niet in Den Bosch waar alle klasgenoten voor kozen. Nee, het moest (eigenwijs!) Nijmegen worden. Met een uitdrukkelijk katholieke identiteit en een kleine overzichtelijke populatie. En ook belangrijk: er waren inspirerende catechesedocenten. Die bevestigden mij in een soort van ontvankelijk zijn voor wat er op je levensweg komt. Mijn nieuwsgierigheid voor het religieuze werd er gestimuleerd.'


Maar dan komt de praktijk. Karin gaat les geven in Rotterdam op een protestants-christelijke school. 'Toen pas ontdekte ik,' gaat ze verder, 'dat er ook andere denkwijzen mogelijk zijn. Ik ging de verschillen leren zien tussen de protestantse kennis van de bijbelverhalen en de katholieke omgang met symbolen. Tegelijk heb ik geprobeerd om in dit alles mijn eigen denkruimte te behoeden.' Een tijd later kwam het werkterrein van Karin te liggen op een openbare school in Roosendaal. Maar al redelijk snel kwam ze erachter, 'dat dit het toch ook niet was. Uiteindelijk werd het De Horizon, toen nog als katholieke basisschool. Inmiddels hebben de omstandigheden ertoe geleid, dat de school als interconfessionele instelling haar weg heeft gevonden. Ik vind dit wel een positieve ontwikkeling, een verrijking ook zowel leerkrachten als leerlingen.'

Ontvankelijk

Als interviewer ben ik nieuwsgierig naar wat Karin van haar eigen inspiratie wil overdragen aan de leerlingen, naast het helpen ontdekken van hun talenten. 'De ontvankelijkheid voor het religieuze,' zegt Karin, 'dat wil ik graag overdragen. Laten zien dat wat zich in je eigen leven voordoet - ook bij kinderen! - een bepaalde dimensie heeft die boven het puur menselijke uitgaat. Daarom wil ik de kinderen ervoor gevoelig maken, hoe de thema's uit de catechesemethode Trefwoord verbonden zijn met wat zich afspeelt in ons dagelijkse leven. En soms "gebeurt" er dan iets in de klas, dat ontroerend of mooi is. Dat stemt dankbaar. En soms gebeurt het gewoon ook niet, maar dan moet je niks willen forceren. Wat je dus vooral doet is: zaaien. En hoe dat opgroeit, is niet aan ons.'

Daarom is het ook fijn, vindt Karin, dat de schoolgemeenschap geregeld vieringen heeft in het protestantse kerkgebouw van De Levensbron. 'Want geloven is meer dan alleen kennis van verhalen of symbolen. Geloven heeft ook te maken met wat je kunt beleven en ervaren. Daarom is het goed, dat we als leden van het interconfessionele team - met ieder haar of zijn eigen achtergrond - elkaar kunnen versterken en aanvullen.'

Loslaten en vasthouden

Als ik vraag, waar mijn gesprekspartner persoonlijk haar inspiratie vandaan haalt, dan is het antwoord meteen duidelijk: 'Vooral uit de kinderen, uit hun onbevangenheid. Maar ook uit boeken en films, want zo blijf je in ontwikkeling. Maar als je wil weten of een specifiek persoon mij inspireert, dan is het wel Maria Montessori. De manier, waarop zij haar vertrouwen in kinderen laat blijken, vind ik hartverwarmend. Geef kinderen maar de ruimte om hun eigen verantwoordelijkheid te ontdekken. Daarbij mag je ook fouten maken. Zo leer je zorg te hebben voor anderen en tegelijk je eigen zelfvertrouwen te versterken.'

Zoals Karin het voor de leerlingen graag mogelijk maakt om hun eigen mogelijkheden te ontdekken, zo wil ze zelf ook de openheid bewaren voor 'wat zich voordoet in mijn leven. Ik wil liefst alles weten, alles gezien hebben. Daarom vind ik reizen ook zo heerlijk. Ik wil erop uit trekken om nieuwe dingen te zien, andere mensen te ontmoeten. Maar ik besef ook, dat je die openheid alleen kunt vasthouden, als je tegelijk bereid bent om los te laten. Dat geldt natuurlijk voor mijn eigen kinderen, maar ook voor de leerlingen die ik een tijdlang mag begeleiden. Loslaten hoort bij vasthouden. Soms zie ik op Facebook nog leerlingen van vroeger terug. En dan merk je hoe kinderen hun weg hebben gevonden in het leven (of soms ook niet). Dat is het mooie van mijn werk, en dat houd mij geïnspireerd: dat je kinderen kunt zien uitgroeien tot volwassen, verantwoordelijke mensen.'